27 Νοε 2005

Αχ Μαράκι, Μαράκι!


Πόσο σ' άρεσε τότε, να σε στριμώχνω τα βράδια, μετά το σινεμά, στη μεγαλοπρεπή είσοδο της πολυκατοικίας, εκεί, στη Βασιλίσσης Σοφίας, «Λου Μοσκύ» ή κάπως έτσι, περιποίηση προσώπου και σώματος, αισθητική μ’ άλλα λόγια, καλό μαγαζί τετραόροφο ή πενταόροφο, δε θυμάμαι και καλά τώρα πια, πέρασαν και τόσα χρόνια, σήμερα που πέρασα το ξεκαινούργιωσαν και τό 'καναν γραφεία μιας εταιρείας. Είχε πολλά φυτά γύρω γύρω, κάτι θάμνα και κάτι περιπλοκάδες -καπετάνιος μια ζωή τι να ξέρω απο φυτά!

Οταν έβγαινα στεριά πάντως, γραμμή στο σπιτικό σου Μαράκι μου! Και να οι μουσακάδες και να τα γουρουνόπουλα τα ψητά, νηστικό δε μ' άφηνες ποτέ. Νηστικό απο τίποτα, εννοείται, όχι μονάχα απο φαγητό. Εβαζα τη μπουκιά στο στόμα και σ' έτρωγα και σένα με τα μάτια, αχ! Απέναντί μου κάθοσουν με τ' αέρινα φουστανάκια σου τα ντεκολτέ ίσαμε τον αφαλό και δεν ήτανε τότες εποχές που ο αφαλός είχε βγει στα φόρα, να το λέμε κι αυτό. Χαλβάδιαζα το ντεκολτέ σου να σκύβει και να με σερβίρει σαλάτα, λέμε τώρα, κι έσκαγε το μέσα μου να σ' αρπάξει επιτόπου και να σε ξαπλώσει πα' στο τραπέζι. Με τη μία. Ομως έκανα υπομονή, να τα κάνουμε όλα με τη σειρά. Φαγητό, σινεμά και βόλτα.

Εκεί, στη βόλτα που γυρίζαμε σπίτι, το θηρίο μέσα μου σήκωνε κεφάλι και τίποτα δεν το συγκρατούσε. Τρυπώναμε στα φυτά, στην είσοδο «Λου Μοσκύ» κι έτσι, και σου άλλαζα τα φώτα. Νύχτα ήτανε πάντα όταν κάναμε αυτή τη σκανταλιά, αλλά, και φεγγάρι να μην είχε, οι ρώγες απο τα βυζάκια σου πετιόντουσαν σαν αστεράκια, Μαράκι μου, και φωτίζανε την ψυχή μου. Τις άγγιζα και καίγονταν οι ρώγες των δαχτύλων μου απο τη φωτιά τους. Σκέτα καρβουνάκια. Αχ!

Μετά, συνέχιζα προς τα κάτω κατεβαίνοντας και το κορμάκι σου παραδινόταν σε μένα σαν μια πλαστελίνη να το πλάθω, να του δίνω σχήμα, πότε να το χαϊδεύω απαλά και πότε να το χουφτώνω με δύναμη, και με τάραζε όλη αυτή η κατάσταση, και δεν έβγαζες μιλιά Μαράκι μου. Κιχ. Ετσι μου αρέσει με σένα, μόνο αναστεναγμούς και βαθειές ανάσες, να ρουφάω τον αέρα που βγαίνει απο τα πνεμονάκια σου, σαν ατμομηχανίτσα έκανες κι εγώ μηχανοδηγός σου.

Ετσι με μάγεψες και παράτησα γυναίκα και παιδιά και θάλασσα και σε πήρα, με στεφάνι, τιμή μου και καμάρι μου, βασίλισσά μου, Μαράκι μου! Στην αρχή, κάθε βράδυ σινεμά και κάθε βράδυ «Λου Μοσκύ» με αναστεναγμούς και τσιτσιδώματα πίσω απο τις περιπλοκάδες, στα όρθια, με μπόλικη αγωνία μη περάσει κανείς να μας τσακώσει. Αλλά, ποιος να 'ρχόταν; Μαύρα σκοτάδια και φως μοναχό τα βυζάκια σου.

Εφτιαξες μια μεγάλη κρεββατάρα στο σπιτάκι μας, κι έβαλες και φυτά ένα γύρω να θυμίζει το στέκι μας το ερωτικό. Την έβρισκα όσο δε λέγεται. Κλείναμε τα φώτα και σε μύριζα, μμμμμ, το δερματάκι σου φρεσκομπανιαρισμένο, βούλωναν τα ρουθούνια μου απο πόθο. Μετά, είχαμε την πολυτέλεια ν’ ανάβουμε τα φώτα, χαμηλά φωτάκια στο πλάϊ του κρεββατιού, και σε καμάρωνα που άστραφτες, Μαράκι μου, σα γοργόνα που βγαίνει στον αφρό, με τον ιδρώτα σταλίτσες αρμύρας πάνω σου.

Τώρα, Μαράκι μου, είμαι πια στην κόλαση, ε, δε θα πήγαινα και πουθενά αλλού, τόσες αμαρτίες έκανα στη ζωή μου, είμαι λοιπόν στην κόλαση μετά τον καρκίνο που μού 'φαγε τα σκότια, και σε σκέφτομαι. Το τελευταίο μου γυναικάκι ήσουν, Μαράκι μου, και το πιο γλυκό. Για τούτο σου άφησα τα χωράφια και το σπίτι στο χωριό, για να περνάς καλά και να με σχωρνάς. Ευχή και κατάρα σου άφησα φεύγοντας, να μη μείνεις ποτέ μόνη, να μην αφήσεις το κορμάκι σου να ρημάξει, Μαράκι μου, να το φχαριστιέσαι και να ξεφυσάς σαν ατμομηχανίτσα. Δε θά 'χει πια σημασία που δε θά 'μαι εγώ ο μηχανοδηγός σου, θα μπαίνω στο κορμί του άλλου που θα σε χαίρεται και θα σε πλάθω με τα δικά του χέρια. Φτάνει να βρεις έναν σαν και μένα, να καταλαβαίνει τη γλύκα σου, Μαράκι μου, και να σε παίζει με τέχνη. Αχ, Μαράκι μου!



ΣΗΜ.1.
Αφιερωμένο στο φίλο μου Γιώργο Π., που μου είχε διηγηθεί πολλές απο τις όμορφες ερωτικές του περιπέτειες. Τα ονόματα, κλπ στοιχεία έχουν παραποιηθεί όλα, εκτός απο το «Λου Μοσκύ».
Ελαφρύ νά 'ναι το χώμα που σε σκεπάζει Γιώργο.


ΣΗΜ.2.
Μια μέρα ξύπνησα μ' ένα φοβερό πονόδοντο, πήρα ένα παυσίπονο και, περιμένοντας να δράσει, σκέφτηκα να αρχίσω να αποτυπώνω τις ερωτικές περιπέτειες του φίλου μου Γιώργου Π., που δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας, εδώ και πολλά χρόνια. Είχε ένα μαγευτικό τρόπο να διηγείται και αυτόν προσπάθησα να μεταφέρω στο κείμενο αυτό που μοιράζομαι μαζί σας διαδικτυακοί μου φίλοι και συναγωνιστές. Το αν το πέτυχα, μόνο εκείνος θα μπορούσε να το πει με σιγουριά, αν και το ότι μου τις εμπιστεύτηκε σημαίνει κάτι. Είχα υποσχεθεί, όταν (και αν ποτέ) τις γράψω να μην αναφέρω πραγματικά ονόματα -ούτε και το δικό του- και αυτό έπραξα.
_______________________
το Μαράκι και εδω

5 σχόλια:

Rodia είπε...

προσθέτω τα σχόλια που έγιναν στην ανάρτηση του Πάνου, εδώ: https://panosz.wordpress.com/2010/06/20/rodia-3/


25 Σχόλια

Comments feed for this article

20 Ιουνίου, 2010 στις 8:35 πμ

Πάνος

Αχ, Μαράκι, αιώνια γυναίκα… ��

*

Ροδιά μου (εσύ τετράκλωνη) πολύ ευχαριστούμε – μου έφτιαξες τη μέρα πριν το ταξίδι ��

*

Ποιό ταξίδι; Φεύγω για Έβρο, σε λίγο. Μια μέρα για την Υπηρεσία, μια μέρα (κσι κάτι…) για μένα και την καλή μου. Ελπίζω να λειτουργούν τα ιντερνέτια εκεί πάνω, τώρα που φουσκώνουν τα ποτάμια κια η βρόχα πίπτει ράιθρού… ��

20 Ιουνίου, 2010 στις 1:02 μμ

zeppos

Αχ Ροδιά μας!

Όλη η λαχτάρα, η επιθυμία, το πάθος και των δυό.. βγήκε ολοζώντανο ..

Αχ Μαρία!

20 Ιουνίου, 2010 στις 10:47 μμ

Γιάννης -2

Μπράβο Ροδιά, εξαιρετικό!

Και η Μαρία, αχ αυτές οι Μαρίες……..

Σουφλί, αρκετά χρόνια πίσω, στα όρθια, σε δυό στενά, δυό Μαρίες, η μία πιό γλυκειά από την άλλη, και πιό δεκτική στις επιθυμές μου…..

Να είσαι καλά.

21 Ιουνίου, 2010 στις 2:37 μμ

Rodia

Ευχαριστω παιδια ��
Τωρα αρχιζω να διαβαζω ολα τα κειμενα.. Αργησα λιγο, αλλα θα επανορθωσω!

21 Ιουνίου, 2010 στις 10:04 μμ

Ενη

Aυτοί οι έρωτες της νιότης που γίνονται παντοτινοί καημοί… Αχ Μαράκι

Rodia – Μπράβο και για τη τέχνη και για την …..ευαισθησία

Rodia είπε...

21 Ιουνίου, 2010 στις 10:15 μμ

κικη

Rodia
το καλύτερο αφιέρωμα στη μνήμη ενός άντρα.

21 Ιουνίου, 2010 στις 10:18 μμ

κικη

Δεν έγραψα παραπάνω για να μην πει πάλι ο Δραγόλιας ότι γλύφω
Χι..Χι…Χι…….

22 Ιουνίου, 2010 στις 12:30 πμ

Rodia

Ερχομαι απο το πολυ καλο κειμενο που εγραψε ο zeppos, για να απομυθοποιησω μερικα πραγματακια, όσον αφορα τη δικη μου ματια και τί εγραψα. Αυτο που εγραψα ειναι ενα διαδραστικο κειμενο, του οποιου οι σημειωσεις παιζουν ρόλο ισαξιο με το κυριως κειμενο. Θελησα, με δυο λογια, να κανω τον αναγνωστη να πιστεψει οτι προκειται για μια αληθινη ιστορια και οχι για ενα κατασκευασμα του μυαλου και νομιζω πως το πετυχα!

Ολα ειναι διηγημα, και το κυριως κειμενο αλλα και οι σημειωσεις που μπηκαν για να δωσουν αληθοφανεια. Η προθεση μου ηταν να δειξω μια διαφορετικη οψη του αντρα σατραπη και εγωϊστη που μας εχουν μαθει. Η αληθεια ειναι οτι οσες φορες και οπουδηποτε κι αν ανεβηκε, οι αναγνωστες μενουν ελαφρως σοκαρισμενοι, πιστευοντας (νομιζω) οτι προκειται για μια εξομολογηση εκ βαθεων ή μια εκθεση προσωπικων αναμνησεων.

Ομολογω οτι, ναι μεν μπορω να νοιωθω ικανοποιηση που ο σκοπος μου πετυχε, απο την αλλη ομως νοιωθω και μια απογοητευση που ο κοπος και η εμπνευση μου παει καπως… στο βροντο! :))

22 Ιουνίου, 2010 στις 12:33 πμ

Rodia

Στην ολη φαση υπαρχει και κατι τι αληθινο: γραφτηκε πραγματι ενω περιμενα να παω στον οδοντιατρο! :))))
Πανο… ακους; :Ρ

22 Ιουνίου, 2010 στις 8:08 πμ

Πάνος

Ανέκαθεν πίστευα ότι ο οδοντίατρος προάγει τη …λογοτεχνία ��

22 Ιουνίου, 2010 στις 8:57 πμ

Dralion

Κικη, εγω δεν παραποιησα το ονοματακι σου.

Και – παρα τις βρισιες που εχω ανταλλαξει με πολλους εδω μεσα – δεν εχω παραποιησει ποτέ, μα ποτέ το νικ κανενος συν-σχολιαστη. Ουτε καν στον τροπο γραφης (π.χ. λατινικοι χαρακτηρες), ποσο μαλλον στο νοημα.

Το οτι παραποιεις το νικ μου με υποτιμητικο τροπο δειχνει μικροτητα, κακοηθεια και κουτοχωριατιά.
Αν εχεις αποψεις, εκφρασε τες. Αν δεν εχεις, κανενας δεν χρειαζεται την μοχθηρια σου εκφρασμενη δημοσια.

* * * *
Αγαπητοι Ροδια και Πανο, συγνωμη για το εκτος θεματος.

22 Ιουνίου, 2010 στις 12:10 μμ

Rodia

Dralion, γραψε please και κατι εντος θεματος! Ο αντρας που περιγραφω, εχει πιθανοτητες να υπαρξει; υπαρχει μηπως; ειναι στο γονιδιο του αυτη η τρυφεροτητα χωρις ορια εγωισμου; Θα με ενδιεφερε πολυ η γνωμη σου… ��

Rodia είπε...

22 Ιουνίου, 2010 στις 12:53 μμ

Ενη

Rodia
Πολύ καλά κάνεις και μας θυμίζεις τι ειπε ο Προύστ για την «ερμηνεία» των λογοτεχνικών κειμένων απο τούς αναγνώστες.
Ομως, συγχώρα με , οταν το διήγημα ακολουθείται απο «ξεχωριστό σημείωμα» του συγγραφέα και μάλιστα με γράμματα διαφορετικού είδους, επεξηγώντας κάτι, αυτό προσλαμβάνεται απο τους αναγνώστες ως «αμεσο διάλογο» και ασχετο με τη φικτιον υπόθεση. ��

22 Ιουνίου, 2010 στις 2:31 μμ

Dralion

Αγαπητη Ροδια, την ερωτηση σου αν υπαρχει τετοιος αντρας, δεν μπορω να την απαντησω.
Ουτε κανενα αλλο αρσενικο φανταζομαι.

Θα πρεπει να ρωτησεις γυναικες, αν εχουν συναντησει τετοιους αντρες.

Πολλα μου ερχονται στο μυαλο, διαβαζοντας το ομορφο κειμενο σου.

Περιγραφεις παθος, αλλα ειναι το σαρκικο παθος ο μοναδικος παραγοντας;
Τα αρσενικα δινουν (υπερβολικη; ) σημασια στον σαρκικο ερωτα. Αντιθετα απο τις περισσοτερες γυναικες ακουω διαρκως «δεν θα μπορουσα να πεσω στο κρεβατι με καποιον που δεν αγαπαω». Οι γυναικες δινετε (περισσοτερη; ) σημασια στα αισθηματα.

Οσο για την «τρυφεροτητα» ειναι κι αυτη ρευστη εννοια. Το να χαιδευω τα ομορφα βυζακια της αγαπημενης μου ειναι τρυφεροτητα; Η μηπως προοιμιο για σεξ; Και (αν προκειται για προοιμιο) ειναι κατι αρνητικο;

Την αγαπαω και μ’ αγαπαει – δεν μπαινει θεμα αισθηματων.
Αλλα καθε φορα που βαζω το χερι μου κατω απο το αερινο φορεμα της στην μεση της πλατειας του Θησειου, τι ειναι; Τρυφεροτητα; Η μηπως απλα κοκκορευομαι, δειχνοντας σε ολα τα αλλα αρσενικα που ειναι γυρω μας «μαγκες, τετοιον 4Χ4 κοριτσαρο εσεις μονο να τον ονειρευτητε μπορειτε – εγω ειμαι καλυτερος σας».

* * * *

Ειχα διαβασει καποτε ενα (μετριο) διηγημα επιστημονικης φαντασιας. Πραγματευοταν το θεμα του ερωτα αναμεσα σε ενα τελειο ανθρωποειδες ρομποτ και εναν ανθρωπο. Η αμφιβολια που ταλανιζε την ανθρωπινη πλευρα ηταν, αν το ρομποτ ειχε αισθηματα. Αν οι εκδηλωσεις αγαπης που επαιρνε εκφραζαν κατι «μεσα» στην μηχανη, η αν ηταν απλα bits & bytes, ενας κωδικας σε μια γλωσσα προγραμματισμου.

Το διηγημα καταληγει σε ενα συμπερασμα, που ειναι και δικο μου.
Δεν εχει σημασια, τι νιωθει ο αλλος. Σημασια εχει, τι νιωθεις εσυ. Αν εσυ νιωθεις οτι παιρνεις αγαπη και τρυφεροτητα (χωρις εγωιστικα ορια οπως τονιζεις) απο τον συντροφο σου, τοτε ναι – εκεινος σε αγαπαει. Το τι «πραγματικα» νιωθει δεν παιζει ρολο.

Αν εσυ νιωθεις οτι δεν παιρνεις αυτο που χρειαζεσαι, τοτε οσο και εκεινος να ορκιζεται οτι σε αγαπαει ( ισως και να το λεει με απολυτη ειλικρινεια), κατι δεν παει καλα.

* * * *

Ο αντρας που περιγραφω, εχει πιθανοτητες να υπαρξει; υπαρχει μηπως; ειναι στο γονιδιο του αυτη η τρυφεροτητα χωρις ορια εγωισμου;

Ναι, αν εσυ νιωθεις οτι παιρνεις την τρυφεροτητα και τον ερωτα που χρειαζεσαι.
Οχι, αν εσυ δεν το νιωθεις.

Οσο για τα γονιδια, ειναι υπευθυνα για τα παντα μεσα μας – και για αλλα τινα ��

Υ.Γ. Ξερω τουλαχιστον 3 αντρες σαν αυτον που περιγραφεις στο κειμενο ��

Υ.Υ.Γ. Αντρες σαν τον πρωταγωνιστη χρειαζονται και τις αναλογες γυναικες για να εκδηλωθουν. Με μια μιζερη καριεριστρια, η διαθεση τους πηγαινει περιπατο.

Rodia είπε...

22 Ιουνίου, 2010 στις 2:39 μμ

Dralion

Ζω σε μια χωρα, οπου ειναι απολυτα φυσιολογικο να περπατανε 80χρονα ζευγαρια στο παρκο σφιχταγκαλιασμενα. Ειτε χερι-χερι. Ειτε να φιλιουνται τρυφερα σε δημοσιους χωρους.
Ακομα και μετα απο 30-40 χρονια εγγαμου βιου.

Για την δικη μου νοοτροπια, οι εκδηλωσεις τρυφεροτητας – αλλα και οι εκδηλωσεις παθους – ειναι απολυτα φυσιολογικες. Ακομα και σε δημοσιους χωρους. Ακομα και μετα απο δεκαετιες μεσα στην ιδια σχεση.

Καθε φορα που ερχομαι στην Ελλαδα βλεπω νεα ζευγαρια να μην αγγιζονται καν, μετα απο 12 μηνες σχεσης.
Στην Ελλαδα το να φιλας παθιασμενα την αγαπημενη σου στον δρομο θεωρειται ασοβαρο πραγμα.

Αν μαλιστα εχεις περασει τα 40-45, θεωρεισαι και ξεμωραμενο ραμολιμεντο.

22 Ιουνίου, 2010 στις 3:06 μμ

Rodia

Τρυφεροτητα -στο διηγηματακι, αλλα και στη ζωη- ειναι να θελει καποιος να φροντισει το συντροφο του και μετα θανατο, οταν ο θανατος δηλωσει τη παρουσια του, οτι οπου νά’ναι ερχεται δηλαδη. Αυτο το εχω συναντησει σε μια γυναικα, πολυ παλια, οταν ημουν ακομα παιδακι και μου ειχε κανει εντυπωση η αντιδραση μερικων «μεγαλων».. ποσο ειχε ξαφνιασει η ενεργεια της ετοιμοθανατης συντροφου να βρει γυναικα για τον αντρα της (ενόσω βρισκοταν σε δεινη θεση για την υγεια της), να τη διδαξει πραγματα που του αρεσαν, να της μαθει τις συνηθειες του, κλπ. Η «αντικαταστατρια» ζουσε στην οικογενεια, ειχε γινει ηδη μελος της τους 3 μηνες που απεμεναν στην γυναικα να ζησει και αυτο ειχε σοκαρει συγγενεις, φιλους και γνωστους του ηλικιωμενου ζευγαριου.
Αντιθετως, πολλες γυναικες μενουν μονες «τιμωντας τη μνημη του συζυγου» μετα το θανατο του (συχνα και μετα απο δικη του εντολη «μη τολμησεις, κακομοιρα μου, να βαλεις αλλον στο κρεββατι μας») και αυτο ειναι κριμα γιατι δυσκολευει ακομα και τις σχεσεις με τα παιδια τους. Ναι μεν, η κοινωνια επικροτει, αλλα οι γυναικες αυτες ειναι κλειδωμενες στη δυστυχια τους.

22 Ιουνίου, 2010 στις 4:54 μμ

Dralion

Απο κοινωνιολογικη / στατιστικη σκοπια, η γυναικα «προοριζεται» να ζησει ενα μεγαλο μερος της ζωης της σαν single.

Παντρευεται συνηθως καποιον κατα 5 – 10 χρονια μεγαλυτερο της και εχει στατιστικα 5 χρονια μεγαλυτερο προσδοκιμο ζωης. Αυτο σημαινει οτι (στατιστικα παντα) θα μεινει τα τελευταια 10 – 15 χρονια της ζωης της χωρις συντροφο. Εκτος αν βρει στα 60 της καποιον καινουργιο συντροφο.

Γινεται, αρκει να θελει η ιδια. Πολλες – ιδιως ελληνιδες – παραιτουνται.
Ολες οι ελληνιδες που ξερω πιστευουν ακραδαντα οτι μετα τα 45 «δεν μπορεις να βρεις αντρα». Κατι που θεωρω μεγαλη ανακριβεια.

* * * *
Για την τρυφεροτητα τωρα, με πιανεις λιγο αδιαβαστο. ��
Στην ερωτηση σου εβαλες και το στοιχειο της τρυφεροτητας και το στοιχειο του εγωισμου. Εννοουσες τον θανατο, εννοουσες αν εκεινος που θα πεθανει επιτρεπει στην συντροφο του να βρει αλλον. Συγνωμη που δεν σε καταλαβα αμεσως, αλλα η λεξη «τρυφεροτητα» με μπερδεψε.

Εγω εννοουσα την τρυφεροτητα καπως αλλιως – οπως φαινεται απο το πιο πανω μου σχολιο.
Τρυφεροτητα ειναι για μενα η Αφη, η Οσφρηση. Αλλα και το να ξερεις τι φαγητο της αρεσει, ποιο λουλουδι προτιμαει και με ποιον αερα κρυωνει και χρειαζεται παλτο.

Προσωπικα δεν το εχω μελετησει το θεμα ενος πιθανου «διαδοχου» μου.
Δεν με ενδιαφερει, δεν εχω κτητικες τασεις.
Μετα τον θανατο μου μπορει ο οποιοσδηποτε να κανει οτιδηποτε.
Εδω που τα λεμε, αυτο ισχυει και για πριν τον θανατο μου ��

Αν η συντροφος μου χρειαστει καποιον στην ζωη της μετα τον θανατο μου (ειτε πριν), θα τον βρει μονη της. Δεν χρειαζεται ουτε την υποστηριξη μου ουτε τις υποδειξεις μου, ουτε – πολυ περισσοτερο – την αδεια μου.

Δεν εχω καμμια προθεση να επιτρεψω η να απαγορεψω στην συντροφο μου οτιδηποτε.
Και πιστευω οτι το να της επιτρεψω να βρει αλλον δεν αποτελει δειγμα τρυφεροτητας. Ουτε ελλειψη εγωισμου.

Εννοειται οτι σε οτι αφορα τον θανατο, μιλαω αυστηρα προσωπικα. Δεν ξερω, αν οι δικες μου σκεψεις μπορουν να γενικευτουν.

Rodia είπε...

22 Ιουνίου, 2010 στις 5:39 μμ

Πάνος

Ο ήρωας δεν είχε εγωισμό στη σχέση του με το Μαράκι – ΟΚ. Στις σχέσεις του όμως με τα άλλα πρόσωπα της ζωής του, δηλ. τη γυναίκα του και τα παιδιά του, ήταν εγωίσταρος του κερατά.

Το σημειώνω για να υποδείξω ότι και εδώ (όπως παντού) ισχύει το αξίωμα διατήρησης της ενέργειας: ό,τι κερδίζεις εδώ, το χάνεις σε άλλο σημείο. Δωρεάν ευτυχία ΔΕΝ υπάρχει.

(Το δεύτερο αξίωμα, περί αυξήσεως της εντροπίας, θα το συζητήσουμε σε άλλο ερωτικό διήγημα – που ελπίζω να έρθει και να είναι τόσο καλό όσο αυτό της Ροδιάς) ��

23 Ιουνίου, 2010 στις 7:23 μμ

nikiplos

Πολύ δυνατό το κείμενο μα μου άφησε μια πικρή νοσταλγία…

Αλήθεια όταν φεύγουν οι άνθρωποι και μένουν πίσω οι αποδέκτες των χαδιών, των κανακεμάτων, της στοργής και της αγάπης, πόσο έλλειψη θα πρέπει να νιώθουν. Και πόση παγωνιά…

Μου άρεσε…

23 Ιουνίου, 2010 στις 8:27 μμ

Ενη

Dralion
Eσένα άμα δεν σε πιάνει το αντιγαπασοκ μένος σου λές τα …..ωραιότερα λόγια. ��

24 Ιουνίου, 2010 στις 12:18 πμ

Rodia

Πάνο, πολύ ψάχνεις –και βρισκεις! Ερευνητής, ντετέκτιβ, κάτι τετοιο σου παει λεμε.. χανεσαι! ��

24 Ιουνίου, 2010 στις 12:22 πμ

Πάνος

Μπα, ως καλός ερευνητής θα βρω κάποτε τον εαυτό μου – δε θα μου ξεφύγει ��

24 Ιουνίου, 2010 στις 1:06 πμ

Dralion

Ενη, ευχαριστω.

Και θα μειωσω το μενος μου εναντιον του πασοκ.

31 Μαρτίου, 2011 στις 8:13 πμ

ΣΑΘ

«Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιάς νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.»

(Κ. Γ. Κ.)

Παράδεισος είναι, να χαίρεσαι -ή να χάρηκες κάποτε στη ζωή σου- ένα ‘Μαράκι’.
Κόλαση είναι, να το έχεις μονάχα παθιασμένα ονειρευτεί.

31 Μαρτίου, 2011 στις 5:18 μμ

kimon

Παίδες …νεαροί και νεαρές …τα πάθια κι καϋμοί του κόσμου σαν νάχαν ποτέ τελέιωμό …κατά πως θα τόλεγε και ο κοσμοκαλόγερος.