28 Αυγ 2016

Εκείνη και ο ύπνος της

"Χάρισέ μου τον ύπνο σου" της είπε κι εκείνη έπεσε ξερή στην αγκαλιά του. Κοιμήθηκε αμέσως σαν πουλάκι, επειδή της το ζήτησε, επειδή του είχε εμπιστοσύνη, επειδή τον αγαπούσε, όλα αυτά μαζί.. κι από εκείνη τη στιγμή κοιμόταν χαμένη μέσα σε έναν ύπνο χαρισμένο από Εκείνη προς Εκείνον. Σπάνια, αραιά και που, σηκωνόταν σαν υπνωτισμένη και φρόντιζε την επιβίωσή της, να τσιμπήσει κάτι, να πλυθεί, και μετά ξαναχανόταν σε έναν ύπνο μακάριο, απελευθερωμένο από όνειρα, γιατί το όνειρό της είχε εκπληρωθεί: ήταν δική του, ήταν δική του ολόκληρη, σώμα και ψυχή και σκέψεις, ακόμα και ο ύπνος της ήταν πλέον δικός του.

Εκείνος, έμενε ξύπνιος και την έβλεπε με αγαλίαση πόσο ήρεμα κοιμόταν και ηρεμούσε το μέσα του, ο ύπνος της δρούσε ευεργετικά στη δική του πίεση, εξαφάνιζε το καθημερινό του στρεσσάρισμα στη δουλειά, παντού. Εφτανε μια στιγμούλα να φέρει το ήρεμο κοιμισμένο της πρόσωπο στο νού του και αμέσως ένοιωθε άλλος άνθρωπος, ξεκούραστος και με νέες αναδυόμενες δυνάμεις για ζωή, χωρίς να κλείνει μάτι βέβαια. Είχε ρέψει μεν σωματικά, αλλά το μυαλό του δούλευε ρολόι. Γερνούσε δίχως να το καταλαβαίνει.

Εκείνη, απλώς κοιμόταν κι όσο κοιμόταν τόσο έδειχνε πιο νέα και πιο όμορφη -ο ύπνος ομορφαίνει τη γυναίκα, όπως λένε, και είναι αλήθεια. Δεν έδειχνε όμως μονάχα: γινόταν πράγματι ωραιότερη και νεότερη και αυτή η μετατροπή τρόμαζε Εκείνον που δεν ήξερε πια τί να κάνει. Την είδε να γίνεται έφηβη, να περνά στην παιδική ηλικία, να ξαναγίνεται μωρό, διστάζοντας να την ξυπνήσει.

Οταν έφτασε στο σημείο να πρέπει να της αλλάζει πάνες, ε, δεν κρατήθηκε και την ξύπνησε με ένα απαλό φιλάκι και τότε έγινε το θαύμα! Εκείνη ξύπνησε μαχμουρλίδικα, άνοιξε τα ματάκια της, έσκασε ένα χαμογελάκι και... μεγάλωσε ξαφνικά! Ηρθε στη δική του ηλικία, έγινε αγνώριστη στα μάτια του γιατί δεν είχε το χρόνο Εκείνος να παρακολουθήσει την ωρίμανσή της. Ετσι, της έδωσε πίσω τον ύπνο της και θα έτρεχε ασθμαίνων να βρει τον ύπνο κάποιας άλλης, αν Εκείνη, τώρα που είχε μάθει το κόλπο, δεν του ζήταγε να της χαρίσει το δικό του ύπνο. Ε, καιρός ήταν!

μετάφραση στα γερμανικά από την Gerrit Monnartz:



Sie und ihr Schlaf

„Schenk mir Deinen Schlaf“, sagte er zu ihr und sie fiel fast ohnmächtig in seine Arme.

Sie schlief sofort sanft wie ein Vögelchen.  Weil er sie darum gebeten hatte. Weil sie ihm vertraute.  Weil sie ihn liebte.  All das zusammen.
Und von diesem Moment an schlief sie verloren einen Schlaf, den sie ihm schenkte.
Selten, dann und wann, stand sie wie hypnotisiert auf und kümmerte sich um ihr Überleben. Etwas zu essen. Sich zu waschen.  Und dann verlor sie sich wieder in einem glückseligen Schlaf. Frei von Träumen, denn ihr Traum war in Erfüllung gegangen:
Sie war sein.  Sie war ganz sein.  Körper, Geist und Gedanken.  Nun war auch ihr Schlaf seiner. Er blieb wach und sah sie frohlockend an, wie sie so ruhig schlief und sich ihr Innerstes beruhigte. Ihr Schlaf wirkte sich wohltuend auf seinen Blutdruck aus.  Sein alltäglicher Stress bei der Arbeit, bei allem, verschwand. Es reichte schon ein kleiner Augenblick, sich ihr ruhig schlafendes Gesicht vor Augen zu halten, und sofort fühlte er sich wie ein anderer Mensch, erholt und mit neu aufgetauchten Lebenskräften.  Natürlich ohne ein Auge zu schließen. Er war zwar körperlich stark geschwächt, aber sein Hirn lief wie ein Uhrwerk. Er alterte, ohne es zu merken.
Sie schlief einfach nur und je länger sie schlief, desto jünger und schöner sah sie aus – der Schlaf verschönert die Frau, wie man sagt, und es ist wahr.
Sie sah aber nicht nur so aus: sie wurde wirklich schöner und jünger und diese Veränderung erschreckte ihn so sehr, dass er nicht mehr wusste, was er tun sollte.
Er sah sie als junge Frau, dann, wie sie ins Kindesalter überging und wieder ein Baby wurde und zögerte, sie aufzuwecken. Als er an dem Punkt angekommen war, dass er ihr die Windeln wechseln musste, konnte er sich nicht mehr zurückhalten und weckte sie mit einem sanften Küsschen. Da geschah das Wunder!
Sie wachte verschlafen auf, öffnete die Äuglein, lächelte verschmitzt und … wuchs plötzlich!
Sie kam in sein Alter, aber er konnte sie nicht wiedererkennen, denn er hatte nicht die Zeit, ihr Heranreifen zu verfolgen. So gab er ihr ihren Schlaf zurück.  Er wäre hechelnd gerannt, um den Schlaf einer anderen zu finden, wenn sie-  jetzt wo sie seine Tricks kannte-  nicht ihn gefragt hätte, ihr seinen Schlaf zu schenken.  Nun, es war an der Zeit!

13 Αυγ 2016

συζητήσεις περι Αριστοφανη -1-

- λένε πως η ψωλή είναι το πιο ελαφρύ πράγμα στον πλανήτη, επειδή ανυψώνεται μόνο με τη σκέψη...
- ταυτόχρονα όμως είναι και το πιο βαρύ, επειδή μερικές φορές δεν ανυψώνεται με τίποτα!

(συζητήσεις περι Αριστοφανη)

12 Αυγ 2016

μερικά μικρά κείμενα με τη μετάφρασή τους


017. αναμνήσεις από το μέλλον –17 Dec 2006
Βρίσκομαι μεσα σε ένα μαντρί. Βλέπω να έρχονται από μακριά κάτι τύποι με κουκούλες. Περιμένω να γεννήσω σε λίγες μέρες. Τα πρόβατα βελάζουν και δε μπορώ να κοιμηθώ. Εξω, αν και είναι νύχτα, υπάρχει πολύ φως. Λάμπει πολύ το φεγγάρι, λάμπει κι ένα μεγάλο άστρο. Παίρνω την κιθάρα μου και παίζω ένα τραγούδι. Ολα θα πάνε καλά, αυτό είναι σίγουρο. Του χρόνου τέτοια εποχή, θα γιορτάζουμε γενέθλια.
ErinnerungenausderZukunft
Ich befinde mich in einem Stall.  Von weitem sehe ich ein paar Typen mit Kapuzen kommen.  Ich warte darauf, in einigen Tagen zu gebären.  Die Schafe blöken und ich kann nicht schlafen.  Draußen, obwohl es Nacht ist, ist viel Licht.  Der Mond leuchtet hell, es leuchtet auch ein großer Stern.  Ich nehme meine Gitarre und spiele ein Lied.  Alles wird gut, das ist sicher.  Nächstes Jahr zu dieser Zeit feiern wir Geburtstag.

030. ανταπόκρισηαπότηΓη –02 Mar 2007

Το δίποδο ον, το καλούμενο "άνθρωπος", τείνει να εξαφανιστεί και χρήζει προστασίας. Μόνο 40 είδη διασώζονται και η διατήρησή τους εξαρτάται από τον αριθμό των θηλυκών που θα επιζήσουν στον πλανήτη.
Τα παραδείσια πτηνά έχουν πολλαπλασιαστεί δυσανάλογα και σκιάζουν το ηλιακό φως.
Echo von der Erde
Das zweibeinige Wesen, der sogenannte „Mensch“ droht zu verschwinden und braucht Schutz.  Nur 40 Arten werden gerettet und ihre Erhaltung hängt von der Zahl der Frauen ab, die auf dem Planeten überleben werden.  Die Paradiesvögel haben sich umgekehrt proportional vervielfacht und werfen Schatten auf das Licht der Sonne.

086. δυο τρύπες στο νερό 18 Jun 2009

Μια φορά, ήταν δυο σταγόνες νερού που συζητούσαν. Ξαφνικά, η μια κατέβασε μια ιδέα: «Δεν κάνουμε δυο τρύπες στο νερό;» ρώτησε την άλλη και η άλλη σταγόνα απάντησε: «Μα αφού το ξέρεις, δεν γίνονται τρύπες στο νερό!» Με το πες πες όμως, η πρώτη σταγόνα έπεισε τη δεύτερη να δοκιμάσουν.
«Ας το δοκιμάσουμε, τουλάχιστον, τι έχουμε να χάσουμε;» της είπε. Ετσι, αποφάσισαν να κάνουν δυο τρύπες στο νερό κι έπεσαν με ορμή πάνω σε μια νερένια επιφάνεια και το νερό κατάπιε και τις δυο και ξεδίψασε.
Zwei Löcher im Wasser
Einmal waren da zwei Tropfen Wasser, die miteinander sprachen.  Plötzlich kam dem einen eine Idee.  „Sollen wir nicht zwei Löcher ins Wasser machen?“, fragte er den anderen und der andere Tropfen antwortete. „Aber Du weißt doch, das geht nicht, es gibt keine Löcher im Wasser!“  Wo sie aber so daherbabbelten, überzeugte der erste Tropfen den zweiten, es einmal zu versuchen.  „Lass es uns zumindest einmal versuchen, was haben wir denn zu verlieren?“, sagte er.  So beschlossen sie, zwei Löcher ins Wasser zu machen, fielen schwungvoll auf eine Wasseroberfläche und das Wasser verschluckte beide und stillte seinen Durst.

055. η ζουγκλα του Ποιητη 25 Feb 2008

Ο γιατρος ανοιξε το φακελλακι κι εβγαλε το ισοπεδωμενο σωμα του Ποιητη. Οι θαυμαστες του το ειχαν διπλωσει ευλαβικα στα τεσσερα για να χωρεσει στο μικρο φακελλο και να περισσεψει και λιγος χωρος ωστε, σκιζοντας το ο γιατρος, να μη τραυματιστει το λεπτο του δερμα. Οι ποιητες εχουν ευαισθητο δερμα, για τουτο κιδυνευουν συχνα απο ισοπεδωση. Ο γιατρος εβγαλε το διπλωμενο σωμα του Ποιητη, το ξεδιπλωσε προσεκτικα και παρατηρησε το κοκκινο παπιγιον που φορουσε. «Ισως να ερεθιζονται και οι ρινοκεροι με το κοκκινο χρωμα» σκεφτηκε και εστειλε τον Ποιητη ξανα στη ζουγκλα, κατοπιν θερμης παρακλησης του ιδιου. Ο Ποιητης δεν εχει θεση στον κοσμο του πολιτισμου -απεχθανεται το χρημα.

Der Jungle des Dichters
Der Arzt öffnete den kleinen Umschlag und nahm den geglätteten Körper des Dichters heraus.  Seine Bewunderer hatten ihn ergeben viermal gefaltet, damit er in den kleinen Umschlag passe und dass auch noch ein wenig Platz bliebe, damit ihm der Arzt beim Aufreissen nicht die dünne Haut verletze.  Die Dichter haben sensible Haut, darum droht oft, dass sie platt gemacht werden.  Der Arzt nahm den gefalteten Körper des Dichters, entfaltete ihn vorsichtig und bemerkte die rote Fliege, die er trug.  „Vielleicht macht auch die Nashörner die rote Farbe aggressiv“, dachte er und schickte den Dichter wieder in den Jungle, nach der dringlichen Bitte desselbigen.  Der Dichter hatte keinen Platz in der kultivierten Welt – er verachtete das Geld.

140. ο άνθρωπος-ηφαίστειο 8 Apr 2014

Μια φορά, ήταν ένας άνθρωπος που κατάπινε το μυαλό του. Από λίγο κάθε μέρα. Σιγά σιγά, το κατάπιε όλο και, όπως έμεινε το κρανίο αδειανό, άρχισε να μαλακώνει, τα κόκκαλα να γίνονται λεπτά και εύθραυστα, μια και δεν είχαν τίποτε να προστατέψουν.
Ετσι, κατακάθιζαν αργά αργά και βούλιαζαν προς τα κάτω, κι ο άνθρωπος έγινε σαν ηφαίστειο -στη θέση του κεφαλιού ένας κρατήρας- και μια μέρα έκανε ένα ΜΠΑΜ και εξερράγη.
Η καφτή λάβα τινάχτηκε προς τον ουρανό κατακόρυφα, η λάμψη της άστραψε και θάμπωσε τον ήλιο, η ζέστη έκαψε τα λιβάδια και τα ζώα που βοσκούσαν. Μετά, η λάβα πάγωσε, η στάχτη λίπανε το χώμα, ο άνθρωπος-ηφαίστειο κοιμήθηκε βαθειά. Σήμερα κοιμάται ακόμα και ονειρεύεται μια καινούργια έκρηξη μήπως ξαναβρεί το μυαλό του.

Es war einmal ein Mensch, der sein Hirn herunterschluckte.  Jeden Tag ein bisschen.  Langsam aber sicher verschluckte er es ganz und so wie sein Schädel leer blieb, begann er aufzuweichen, seine Knochen wurden dünn und zerbrechlich, hatten sie doch nichts mehr, was sie beschützen sollten. So fielen sie langsam in sich zusammen und sanken nach unten und der Mensch wurde wie ein Vulkan – an Stelle seines Kopfes ein Krater – und eines Tages machte es BAMM und er explodierte.
Die heiße Lava sprang senkrecht gen Himmel, ihr Schein blitzte und trübte die Sonne, die Hitze verbrannte die Felder und die weidenden Tiere.  Dann erstarrte die Lava, die Asche düngte den Boden und der Mensch-Vulkan schlief tief.  Heute schläft er immer noch und träumt von einem neuen Ausbruch bei dem er vielleicht wieder zu Verstand kommt.
_______________________
Μετάφραση: Gerrit Monnartz 
Gerrit Monnartz και στο Amazon
απο το μπλογκ autox8on

13 Απρ 2016

μια γατούλα στο χορό

Μια φορά ήταν μια γατούλα, όμορφη και τσαχπινούλα, που ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι στην άκρη μιας αυλής γεμάτης γλάστρες με χρωματιστά λουλουδάκια. Η γατούλα ήταν πολύ χαρούμενη και παιχνιδιάρα. Επαιζε με όλα: με τις πεταλούδες και με τις μέλισσες που πέταγαν ψηλά, με τα μυρμηγκάκια που τρέχαν βιαστικά κουβαλώντας τροφή στις φωλιές τους -κάτι τρυπούλες στο χώμα- και άνοιγε κουβέντα με τα πουλάκια που κελαηδούσαν στα κλαδιά των θάμνων. Η γατούλα ήταν πάντα χορτάτη γιατί όλο και κάποιο αφηρημένο ποντικάκι πέρναγε από την αυλή και.. τσουπ! το άρπαζε με τα νύχια της και το έκανε μια χαψιά. 

Στο μεγάλο σπίτι κατοικούσε μια γριούλα που αγαπούσε όλα τα ζωάκια, ιδίως τη μικρή γατούλα της. Κάθε μέρα τη φρόντιζε, να είναι καθαρή και περιποιημένη και όλο και κάτι επιπλέον μαγείρευε -ιδίως το χειμώνα που το χιόνι σκέπαζε τη μικρή αυλή και τα ποντικάκια μέναν κλεισμένα στις ζεστές τους φωλίτσες μη ξεπαγιάσουν. 


18 Φεβ 2016

ένα παραμυθάκι χωρίς κόμματα και τελίτσες

το μικρό άσπρο χαρούμενο αρνάκι πηδολογούσε στη ζούγκλα ανάμεσα στα αιμοβόρα θηρία στα φίδια στα ερπετά στα αρπακτικά όρνεα και παρατρίχα τη γλύτωνε απο το να γίνει λιώμα κάτω από μια γιγάντια πατούσα ή να οδηγηθεί ολόκληρο σε κάνα πεινασμένο -ή και χορτάτο- στομάχι και κάθε τρεις και λίγο λαχταρούσε μια ησυχία μια ηρεμία μια ασφάλεια αλλά χωρίς μαντρί και τσοπάνη πράγμα δυσκολο -αδύνατο μάλλον καλύτερα στην εποχή μας ίσως και σε όλες τις εποχές- και μια μέρα που κουράστηκε να πηδολογάει βρεθήκαν κάτι επιτήδειοι και το ψήσανε να συμμετάσχει σε μια ένωση θηρίων "και τί δουλειά έχω εγώ το φτωχούλι ανάμεσα στα θηρία;" ρώτησε ψιλοπανικόβλητο αλλά ο επιτήδειος ήταν πολύ επιτήδειος επειδή τού'χαν τάξει και θα κονόμαγε πολλά απο τη θυσία του μικρού άσπρου χαρούμενου αρνιού -χώρια που ο ένας επιτήδειος πολλαπλασιάστηκε και γίναν πολλοί επιτήδειοι και ήταν όλοι τους κατά σύμπτωση αρνάκια κι αυτοί αλλά μαύρα που θέλαν να κερδίσουν και να φάνε τον άμπακο- και απάντησε στο αρνάκι μας "δε θέλεις ασφάλεια ηρεμία και ησυχία;" και "βέβαια θέλω να ξεκουραστώ λιγουλάκι και να μη τρομάζω συνέχεια απο τους λύκους που έρχονται απο την ανατολή και το βοριά" χωρίς να ξέρει ότι οι λύκοι ήταν μαριονέτες των θηρίων που τις παίζαν ειδικά για να τρομάζουν το αρνάκι και να το φέρνουν προς το μέρος τους για να το γδάρουν να πάρουν τη προβιά του και μετά να το ξεκοκκαλίσουν κιόλας -τί θηρία θα ήταν άμα δεν σκεφτόντουσαν έτσι μοβόρικα;- και το αρνάκι μάσησε το χόρτο που το τάισαν και βρέθηκε συνεταίρος ισότιμος των θηρίων φίλος κολλητός των ερπετών και αδερφάκι των αρπακτικών και πηδολόγαγε ήσυχο πια μέσα στη ζούγκλα και σίγουρο πως κανείς δεν θα το πατήσει να το λιώσει ούτε θα το γδάρει να το φάει ούτε θα το τρομάξει να πάθει κάνα έμφραγμα στα καλά καθούμενα και ο καιρός περνούσε και το μικρό άσπρο χαρούμενο αρνάκι ένοιωθε πολύ όμορφα και ανάμεσα σε φίλους ισχυρούς όμορφους ντυμένους κυριλέ με ριγέ γραββάτες και κοστούμια με βάτες και κυρίες αφράτες και γελαστές με οδοντοστοιχίες που στάζαν μέλι και βυζιά που μοσχοβολούσαν θυμάρι φρέσκο από τη Σίφνο και τον Υμηττό αλλά κάποια στιγμή η παράσταση τέλειωσε και οι εταίροι και φίλοι ζήτησαν από το αρνάκι ένα πανάκριβο εισιτήριο εισόδου στην ένωσή τους που αποδείχτηκε συμμορία και το αρνάκι τρόμαξε τόσο πολύ που δεν πρόλαβε να τρέξει να κρυφτεί και να γλιτώσει απο τα νύχια και τα δόντια τους τρόμαξε τόσο που μούδιασε ολόκληρο περισσότερο απο την προδοσία που υπέστη από εκείνους που νόμιζε φίλους και από τα μαύρα αρνιά που το οδήγησαν στη μαύρη παγίδα και στεκόταν ακίνητο περιμένοντας να δουλέψει το μυαλό του λέμε τώρα γιατί το μυαλό είχε υποστεί τη μεγαλύτερη βλάβη
_____________
την ίδια μέρα, 11/10/2015 γράφτηκε στον ίδιο τόποτ με το προηγούμενο και επίσης δεν θυμάμαι γιατί και πώς μου ήρθε!

Κόσμος είναι μια σταγόνα σάλιο στον ουρανίσκο μου

Γλείφω τον καθρέπτη προσεκτικά 
Διακρίνω μια γεύση χαλκού 
Τον ξεπλένω και, 
Ο νιπτήρας 
Το λουτρό 
Το ταβάνι πάνω απ' το κεφάλι μου, εξατμίζονται. 
 
Χάνομαι σ'ένα μαυριδερό ζουμί 
Πτηνά με ανθρώπινα σώματα πετούν στο υγρό 
Επιπλέουν βουλιάζουν αόρατες κλίκες 
Συγκρούονται απωθούνται. 
Δεν έχουν φτερά, είναι άπτερα 
Φαντάζονται ότι κάνουν βόλτες 
Οτι κάνουν θαύματα 
Πεθαίνουν έξω από το μυαλό τους. 
 
Μετέωροι δράκοι 
Περιμένουν ακίνητοι για αιώνες, 
Μέσ' στις στοές των μεταλλείων χαλκού 
Τη στιγμή που θα βγούν, ο ουρανίσκος μου θα καθαρίσει.
___________
ΣΗΜ. μεταφορά απο φουμπουκ, όπου γράφτηκε στις "σημειωσεις" στις 11/10/2015, δεν θυμάμαι όμως με ποιά αιτία