το κασελάκι του εγγλέζου

Το Μαριγώ του Διατσέντη ήτονε κάπως χαζοπούλι, αν και δεν είναι σίγουρο τι έχει κανείς στο τσερβέλο του. Οταν απόθανε ο Διατσέντης (Υάκινθος νομίζω βαφτισμένος) το Μαριγώ επήε να ζήσει στο καλυβάκι όξου στα χωράφια, επειδή το σπίτι τση έφερνε λύπη.
Το Μαριγώ, το λοιπόν, εξύπνησε μιαν ημέρα και είπε να σκαλίσει το χώμα και να φυτέψει πομοντόρα και μωρόπουλα νάχει τη σαλατίτσα τση να δροσίζεται κομμάτι. Επήρε το σκαλιστηράκι κι αρχίνησε να σκάβει, όχι και πολύ βαθειά, κι εκεί όπου έσκαβε εφανερώθη ένα κασελάκι ξύλινο. Τό ειδε το Μαριγώ κι έθαξε κι εφώναξε τσου γειτόνους κι εκείνοι εφωνάξανε το γραμματικό κι εκειός εφώναξε την αστενομία και μαζωχτήκαν ούλοι απάνω απού το κασελάκι κι επεριμένανε τι θα γένει κι ανοίξανε το κασελάκι ο σιδεράς κι οι δυο του παραγιοί, γιατί είχενε καδινάτσους και κλειδαριές σκουριασμένες.
Οντις άνοιξε, οι αθρώποι οπού 'τανε συναγμένοι πάνωθέ του, είχανε την τύχη να ιδούνε ένα θάμα: το κασελάκι ήτονε γεμάτο υποκάμισα γυαλιστερά σε ωραίους απαλούς χρωματισμούς, με τα πιετάκια τσου, τα κουμπάκια τσου, διπλωμένα προσεχτικά, εφαινόντουσαν και καλοσιδερωμένα. Η εικόνα ετούτη όμως, δεν εκράτησε πολύ, σε δυο τρία λεπτά τα υποκάμισα γίναν αέρας και σκόνη γκρίζα και στο κασελάκι απομείνανε ολίγα νομίσματα, κι αυτά σκουριασμένα.
Ο γραμματικός απεφάνθη πως το κασελάκι θα ήτονε καποιανού εγγλέζου, τα νομίσματα ήτον εγγλέζικα, μάτια μου, και δεν είχανε καμμιάν αξία και πως αν ήθελε το Μαριγώ ημπόριε να τα δωρίσει στο χωριό να τα βάλουνε σε έκθεση, αλλά εκείνη ηθέλησε να τα κρατήσει κι έτσι εγίνηκε.
Οταν εφύανε ούλοι κι απόμεινε η κοπέλα μοναχή τση, εμπήκε στο καλυβάκι νταγκανίζοντας τα κέρματα στην τσέπη τση. Ενοιωθε πολύ πλουσία, γλέπεις, και όχι μονάχα για τα νομίσματα οπού αξία δεν είχαν, όπως είχε πει κι ο γραμματικός, αλλά για τον κόσμο οπού είχε μαζωχτεί στο φτωχικό τση.
_________________________
ΣΗΜ. την ιστορία αυτή μου την είχε διηγηθεί η γιαγιά μου η κοντέσσα η κεφαλονίτισσα, που ήταν παρούσα και είχε δει το θαύμα επτάχρονο κοριτσάκι.